De Zaak van de Meisjes

De Zaak van de Meisjes, een van de meest opvallende voorbeelden van de dramatische ineenstorting van het Turkse rechtssysteem, betreft de vervolging van 15 meisjes in de leeftijd van 13 tot 19 jaar vanwege hun alledaagse dagelijkse routines. Activiteiten zoals studeren, naar de bioscoop gaan, eten bestellen en bowlen worden behandeld als terroristische handelingen, een weerspiegeling van het harde repressieve beleid gericht op individuen die zijn ontslagen door middel van nooddecreten (KHK) en hun families in Turkije.

De zaak, met meldingen van meisjes die tijdens politieverhoren aan naaktfouilleringen werden onderworpen, benadrukt een diepe crisis, niet alleen op het gebied van onschuld, maar ook op het gebied van kinderrechten en mensenrechten.

Source: İltica Haber

De eerste hoorzitting van de zaak, bekend als de Zaak van de Meisjes, vond plaats bij het 24e Hoge Strafhof van Istanbul tussen 23 en 27 september 2024. De zaak is gedocumenteerd in een rapport van Antonio Stango, voorzitter van de Italiaanse Federatie voor de Mensenrechten.

Het rapport, gepubliceerd op de website van de Federatie, stelt:

"Aanklagers stellen consequent aanklachten op die een logisch verband tussen bewijsmateriaal en beschuldigingen missen. Dit weerspiegelt een ideologische en politieke motivatie binnen de rechterlijke macht en benadrukt het wijdverbreide misbruik van antiterreurwetten."

Uittreksels uit Stango's Rapport:

"Rapporten, zoals het FIDU-rapport uit 2023 over de praktijk van aanklagers in Turkije, tonen aan dat dergelijke gebreken systematisch zijn. Aanklachten bevatten vaak politiek beladen taal, complottheorieën en narratieven die uit andere zaken zijn gekopieerd."

"Rapporten geven aan dat minderjarigen tussen de 13 en 17 jaar werden aangehouden tijdens invallen bij zonsopgang, werden vastgehouden zonder toegang tot juridische vertegenwoordiging of zelfs hun ouders, en werden gedwongen om hun leeftijdsgenoten te beschuldigen. Dergelijke praktijken schenden zowel nationale wetten als internationale overeenkomsten, waaronder het VN-Verdrag inzake de Rechten van het Kind (CRC), waar Turkije partij bij is."

Over staatsfunctionarissen stelt het rapport:

Turkse aanklagers voldoen vaak niet aan artikel 170/5 van het Wetboek van Strafvordering (CMK), dat vereist dat ontlastend bewijs wordt opgenomen, wat hun gebrek aan onpartijdigheid onthult.

Aanklagers stellen vaak aanklachten op die bevooroordeeld, ideologisch en losgekoppeld van redelijke bewijsnormen zijn.

Het is bekend dat Turkse aanklagers vertrouwen op politie- en inlichtingenrapporten als definitief bewijs zonder onafhankelijke verificatie. Deze praktijk leidt tot zorgen over de eerlijkheid van processen, omdat het in wezen de narratieven van de regering goedkeurt zonder de nodige onderzoeken.

"Deze zaak is een betreurenswaardig voorbeeld van hoe antiterreurwetten worden gebruikt om de vrijheden van meningsuiting, vereniging en privacy te beperken."

++Het rapport verwijst ook naar de 2024 Rule of Law Index van het World Justice Project, waarin Turkije de volgende ranglijsten behaalde onder 142 landen: 128e plaats op het gebied van onpartijdigheid in het strafrechtelijke systeem, 138e plaats in een onafhankelijk strafrechtsysteem vrij van overheidsinvloed, 133e plaats op het gebied van fundamentele rechten, 135e plaats in beperkingen op de macht van de overheid.++

Antonio Stango's 8-Minutenverklaring over de Zaak van de Meisjes

Rapport- TURKIJE: TUSSENTIJDSE RECHTSZITTINGSMONITORING RAPPORT over de 'Meisjeszaak'

Source: Kronos