Mijn dochter liep een levensgevaarlijk risico als ze haar medicijnen niet zou innemen, maar de politie heeft haar medicijnen in beslag genomen.

Onze levens en de levens van onze kinderen zijn verdeeld in tweeën, voor en na de lastercampagne genaamd 15 juli. Voor 15 juli werkte ik als directeur bij een particuliere onderwijsinstelling. Ik had studenten van de universiteit en de middelbare school. Ons werk was niet zomaar een baan, maar een project om een poging te doen de hele wereld beter te maken... Het was werk voor alle mensen, ongeacht religie, taal of ras, en voor sociale bijstand...

Maar omdat we de wandaden van degenen die de staat besturen niet steunden, omdat we uitspraken dat deze dingen verkeerd waren, richtten ze zich op ons en na 15 juli verloor ik van de ene op de andere dag mijn baan, mijn man en mijn huis. Ondanks dat mijn kind op dat moment 1 jaar oud was en werd behandeld voor een levensbedreigende ziekte, bleef ik werkloos, dakloos en alleen achter. Mijn dochter loopt het risico te sterven als ze haar medicijnen niet inneemt en ondanks dat ik hen dit vaak heb verteld, heeft de politie die bij ons thuis kwam, onrechtmatig en gewetenloos de medicijnen van mijn dochter ingenomen en haar 2 maanden lang verhinderd om medicijnen in te nemen.

Mijn man werd op een heel wrede manier vastgehouden en ik hoorde 20 dagen lang niets van hem. Na 20 dagen hadden we een telefoongesprek van een paar minuten. Hij vroeg me om goed voor mezelf en onze kinderen te zorgen en geduldig te wachten en hing op. Toen begonnen er nog meer pijnlijkere processen omdat er ook een strafzaak tegen mij was geopend en er een arrestatiebevel was uitgevaardigd. Als ik gearresteerd zou worden, wie zou er dan moeten zorgen voor mijn dochter, die toen 1 jaar oud was en mijn zoon, die 7 jaar oud was? Daarom moest ik me verstoppen. Mijn onderduiken voor de politie duurde 23 maanden.

Gedurende die 23 maanden kon ik mijn man, die in de gevangenis zat, niet één keer zien, want als ik hem ging bezoeken, konden ze mij ook arresteren. Volgens de gevangenisregels mochten mijn moeder en vader mijn man, hun schoonzoon, niet bezoeken zonder dat ik erbij was. Daarom namen mijn moeder en vader mijn kinderen mee naar de gevangenispoort. Mijn 7-jarige zoon moest door de poort om de gevangenis te bezoeken, zijn identiteitsbewijs laten controleren en alleen door de fouilleringen, samen met zijn 1-jarige zusje…

Na 23 maanden ben ik zelf naar de politie gegaan. Ik legde mijn situatie uit en vertelde hen dat ik bij mijn dochter moest zijn voor haar behandeling, dat haar leven in gevaar was. Gelukkig besloten de rechters, die nog een beetje geweten over hadden, vanwege de ziekte van mijn dochter en de arrestatie van mijn man, om mij terecht te laten staan zonder dat ik gearresteerd zou worden.

De behandeling van mijn dochter was erg duur en vereiste speciale voeding en verzorging. Ik was werkloos, op zoek naar een baan, maar kon er geen vinden. Want als een bedrijf mij een baan aanbood, konden de wrede staatsbestuurders dat bedrijf met een smoes sluiten en dus waren werkgevers bang om mij aan te nemen. In deze periode moest ik zowel ons huishouden onderhouden als geld sturen naar mijn man die in de gevangenis zat, dus hoewel ze allebei nog jong waren, liet ik mijn kinderen alleen thuis en ging ik af en toe schoonmaken en naar de markt om spullen te verkopen. Mijn zoon was ook uitgeput tijdens dit proces, hij had plotseling geen vader meer, we hadden moeite om rond te komen en omdat ik alleen voor mijn zieke dochter moest zorgen, had ik geen tijd om voor mijn zoon te zorgen. Mijn zoon probeerde in zijn eentje te overleven te midden van deze stormen.

Waren er dan geen goede mensen of familieleden die ons zouden steunen? Die waren er wel, maar die waren ook in handen van tirannen en werden tegengewerkt door de staat. Als werd vastgesteld dat ze ons hielpen, zou er een strafzaak tegen hen worden aangespannen en omdat ze hiermee werden bedreigd, waren ze bang om ons te steunen en te helpen. We hebben heel moeilijke tijden doorgemaakt.

Ik was erg overstuur toen het nieuws kwam over de opsluiting, arrestatie en marteling waaraan mijn man en veel andere goede mensen zoals hij waren blootgesteld. Enerzijds hadden ze de medicijnen van mijn dochter afgenomen en bedreigden ze ons met de behandeling van mijn dochter, met andere woorden, haar leven. Het was alsof ik niet tegenover staatsambtenaren stond, maar tegenover bandieten die de weg blokkeerden. We konden op geen enkele manier onze rechten doen gelden, gerechtigheid was van de ene op de andere dag uit het land gerukt. Niet alleen gerechtigheid, maar ook geweten en menselijkheid. Hoe kunnen overheidsfunctionarissen het leven van een klein onschuldig kind als instrument gebruiken? Natuurlijk waren we niet schuldig, maar zelfs als we schuldig waren, wat was dan de misdaad van mijn kleine kind? We konden onze situatie aan niemand uitleggen, niemand begreep onze situatie, behalve degenen die net als wij het slachtoffer waren. Ze zonden zulke onrealistische nieuwsberichten uit op televisie dat de hersenen van mensen verdoofd waren.

Het was niet langer mogelijk om rechten te zoeken, de mensen die ze als rechters en aanklagers aanstelden waren ofwel kwaadaardig zoals degenen die de staat bestuurden, of lafaards die hun eigen toekomst in gevaar zagen komen als ze rechtvaardige beslissingen namen.

Na 5 jaar werd mijn man vrijgelaten uit de gevangenis en keerde hij terug naar huis. Net toen we ons verheugden dat mijn man terug was, kregen we het nieuws dat mijn strafzaak was afgerond. Als ik in het land was gebleven, had ik nog jarenlang in de gevangenis gezeten, dus moesten we onmiddellijk het land verlaten. Maar hoe zou dat moeten gebeuren? Mijn dochter was in behandeling en zou dit moeilijke proces misschien niet aankunnen. Maar als we in het land waren gebleven, als ik was gearresteerd, had haar psychische gesteldheid uitgeput kunnen raken en had haar behandeling kunnen verslechteren. We besloten het land te verlaten, maar dit was een hele moeilijke beslissing voor mijn man en mij.

Ik wil hier benadrukken dat als slachtoffers zoals wij het land niet hoefden te verlaten, ik dat zeker niet zou doen. Dat zou ik niet hebben gedaan, omdat deze reis het leven van mijn dochter bedreigde. Desondanks moesten we alles op het spel zetten en op weg gaan, omdat ik gearresteerd had kunnen worden; omdat de behandeling van mijn dochter opnieuw had kunnen worden verhinderd; omdat mijn man opnieuw gearresteerd zou kunnen worden ondanks dat hij in de gevangenis had gezeten en vrijgelaten was en als we kijken naar de situatie waarin Turkije zich nu bevindt, bevinden we ons in een periode waarin zelfs kinderen van 16 jaar worden gearresteerd, en mijn zoon had over een paar jaar gearresteerd kunnen worden.

We kwamen in september naar Nederland, 4 uur lopend onder zeer moeilijke omstandigheden, zwemmend over de rivier de Meriç, het risico lopend te verdrinken tijdens het passeren, 20 dagen vastzittend op het politiebureau, ondanks dat mijn dochter een moeilijke reis had doorstaan. Na hier te zijn aangekomen, zeiden de artsen hier dat de gezondheid van mijn dochter erg verslechterd was en dat de behandeling die ze in Turkije kreeg onvoldoende en inadequaat was en ze hebben haar 20 dagen in het ziekenhuis opgenomen vanwege haar levensbedreigende toestand. Terwijl we in het ziekenhuis waren, woonde mijn zoon alleen in het kamp. Dit proces was ook erg moeilijk voor ons. Helaas moet mijn dochter nu 's nachts zuurstof toegediend krijgen.

Vanwege de toestand van mijn dochter, konden we na 8 maanden een verblijfsvergunning krijgen. De arts verwacht dat we onmiddellijk naar een huis kunnen verhuizen om extra behandelingen aan de behandeling van mijn dochter toe te voegen. We wachten al een paar maanden op een huis.

Iemand verlaat zijn/haar land niet omdat een ander land beter is, vooral Turkije was een goed land tot het complot van 15 juli, maar nu zijn onze levens daar in gevaar…

Een incident dat me hier van streek maakte, was toen een ambtenaar zei dat het proces van jullie Gülenisten lang duurt omdat Syriërs voorrang krijgen omdat ze op de vlucht zijn voor de oorlog…

Dus wat was oorlog, was het om te sterven, we hebben ook doden, zij die stierven in de gevangenis door marteling, zij die werden ontvoerd en vermoord, zij die stierven aan hartaanvallen of kanker als gevolg van de ernst van het proces, zij die niet tegen deze onderdrukkingen en laster konden en zelfmoord pleegden…

Wat was oorlog, was het niet wreedheid tegen kinderen en vrouwen zonder onderscheid? Veel vrouwen zitten in de gevangenis en worden gemarteld, kinderen zitten met hun moeders in de gevangenis…

Wat was oorlog, was het geen wreedheid tegen patiënten? 1605 mensen zitten gevangen ondanks hun ernstige ziektes…

Er zijn ouderen, slechtzienden, rolstoelgebruikers en zelfs bedlegerige patiënten in gevangenissen…

Zelfs mensen die zijn vrijgelaten na jaren in de gevangenis te hebben gezeten, worden opnieuw gearresteerd en de martelingen gaan door…

We hebben heel moeilijke dagen doorgemaakt, de ervaringen van mijn man, mijn dochter, mijn zoon, ze hebben allemaal aparte trauma's meegemaakt...