Het Levensverhaal Van Een Succesvolle Soldaat

Allereerst wil ik u groeten en respect betuigen.

De belangrijkste reden om deze zinnen te schrijven, is om uit te leggen waarom ik naar Nederland ben gekomen, waarbij ik veel materiële en geestelijke risico’s heb genomen, en om licht te werpen op mijn ervaringen met onrechtvaardigheid. Door voorbeelden uit mijn levensverhaal te delen, hoop ik mensen te helpen de realiteit te begrijpen. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik bereid ben om alle punten die ik hier noem, te bewijzen met documenten.

Na mijn middelbare school begon ik mijn carrière als soldaat in 1987 na een moeilijk examen, fysieke fitheidstest en sollicitatiegesprek, samen met de even uitdagende opleiding en training die volgden. Gedurende de 31 jaar dat ik actief diende:

• voerde ik mijn taken uit met de vreugde die de onwrikbare liefde voor mijn land mij gaf, van het eerste tot het laatste jaar.
• verhuisde ik gewillig en enthousiast naar negen verschillende provincies van ons geliefde land.
• werd ik tijdens de periode van 28 februari onderzocht vanwege de hoofddoek van mijn vrouw.
• ben ik de tel kwijtgeraakt van het aantal onderscheidingen dat ik heb ontvangen, in totaal meer dan 110, iets wat niet iedereen meemaakt.

Ik zal niet vertellen over de ontberingen en moeilijkheden die mijn vrouw en kinderen in deze periode hebben doorstaan, omdat geen van deze de liefde voor mijn land kon overtreffen.

Ik was zeer gepassioneerd en zeer succesvol in mijn beroep en ontving meer dan 110 onderscheidingen in mijn carrière.

Nu zal ik u kort vertellen over de gebeurtenissen die mijn leven op zijn kop hebben gezet en mij hierheen hebben geleid:

Ik werd vastgehouden omdat een collega, die eerder in dezelfde provincie met mij had gewerkt en waarnaar een onderzoek liep voor activiteiten waaraan hij had deelgenomen toen hij in een andere provincie werkte, mij benoemde onder de bepalingen van effectief berouw. In de aanklacht stond dat als gevolg van het onderzoek naar mij: er geen ByLock was, geen abonnement op een tijdschrift of krant, geen lidmaatschap van een stichting of vereniging, geen opleiding op een van hun scholen, geen verblijf in hun slaapzalen, geen rekening bij Bank Asya en geen werk op een werkplek die in verband wordt gebracht met de groep (dit wordt beschouwd als voldoende bewijs voor het zijn van een terroristische organisatie). Desondanks beschouwde de officier van justitie de getuigenis tegen mij als voldoende bewijs en besloot dat ik berecht moest worden als terrorist. We werden vrijgelaten door de rechter die verklaarde: "De beschuldigingen tegen de verdachten zijn uitsluitend gebaseerd op een getuigenverklaring en deze beweringen zijn van vóór 17/25 december, aangenomen door onze staat, daarom moeten ze zonder hechtenis worden berecht." Ondertussen werd ik eerst geschorst en vervolgens ontslagen per wetsdecreet.

Mijn proces begon. Gedurende deze periode verklaarde een politieverslag dat er geen sprake was van een telefoontjes vanaf een openbare telefoon of opeenvolgende telefoontjes, maar van elf onbeantwoorde oproepen gedurende ongeveer een minuut vanuit een telefooncel naar de telefoon die mijn vrouw gebruikte, hoewel deze op mijn naam stond. Ter verdediging legden we uit dat de telefoontjes gepleegd waren door onze dochter vanuit een hokje voor haar studiecentrum. Bovendien werd een verklaring van een berouwvolle collega uit 1994 aan mijn dossier toegevoegd. Toen ik tijdens de hoorzitting bezwaar maakte, gaf de rechter opdracht om de verklaring opnieuw af te nemen en dezelfde persoon verklaarde toen dat hij niets van mij wist. Op de dag van het definitieve vonnis ging ik vol vertrouwen met mijn vrouw naar de rechtbank om vrijspraak te krijgen. De rechtbank oordeelde echter onverwachts dat er voldoende bewijs was dat ik sinds 1994 lid was van de organisatie en veroordeelde mij tot 6 jaar, 10 maanden en 15 dagen gevangenisstraf. Op dat moment was ik in grote shock en realiseerde ik me dat er niets meer te zeggen viel.

Het is niet nodig om uit te weiden over de ontberingen die mijn familie en ik hebben doorstaan sinds de dag van de opsluiting. Om hun eigen misdaden te verdoezelen, creëerden ze zo'n hardnekkige en geplande perceptie dat zelfs onze familieleden ons de rug toekeerden, uit angst dat ook zij het doelwit zouden worden. We werden personen die door iedereen gevreesd en gemeden werden, als de pest, die het verdienden om boomwortels te eten. Dit is de situatie waarmee ik aan het einde van mijn 31-jarige carrière werd geconfronteerd, zoals hierboven beschreven. Helaas zijn er tienduizenden zoals ik.

Zoals ik hierboven uitlegde, als iemand die zich vanaf zijn jeugd 31 jaar voor het vaderland heeft ingezet en geen enkele misdaad heeft begaan, gaf ik er de voorkeur aan om al mijn lasten, gewichten, kettingen en de vlek op mijn voorhoofd, kortom, alles wat voor mij gerelateerd is aan Turkije, achter te laten in de wateren van de rivier de Meriç (rivier de Maritsa) en kwam ik liever hier dan dat ik met het label verrader of terrorist in hetzelfde land zou leven.