Ik was een diplomaat...

Ik zal proberen het proces voorafgaand aan mijn asiel in Nederland uit te leggen, de reden waarom ik hier ben en de oorzaken en gevolgen. Ik ben in 1985 in Afyonkarahisar geboren. Ik heb in mijn geboortestad gewoond totdat ik aan mijn universitaire opleiding begon. In 2005 slaagde ik met succes voor de toelatingsexamens voor de universiteit en kreeg ik een studiebeurs om Internationale Betrekkingen (in het Engels) te studeren aan de Bilkent Universiteit in Ankara. Studeren aan deze prestigieuze universiteit in Turkije is de droom van elke student. Ik ben er altijd trots op geweest dat ik op zo’n universiteit heb gezeten. In 2010 ben ik cum laude afgestudeerd aan de Bilkent Universiteit. Na mijn afstuderen voltooide ik mijn op een scriptie (thesis) gebaseerde masteropleiding Midden-Oosten- en Afrikaanse studies aan de Gazi Universiteit in Ankara. Ik schreef een thesis aan de Academie voor Sociale Wetenschappen aan de Gazi Universiteit over de ‘Democratiseringsbewegingen in het hedendaagse Midden-Oosten en Noord-Afrika: De Casussen van Egypte en Libië’, gerelateerd aan de ‘Arabische Lente’, die het Midden-Oosten op zijn grondvesten deed schudden in die tijd.

Toen ik voordat ik aan de universiteit begon mijn studierichting koos, maakte ik ook de keuze voor mijn beroep na mijn afstuderen. Ik heb altijd gedroomd van een carrière gerelateerd aan internationale betrekkingen. Ik streefde er dan ook naar om diplomaat te worden, een carrière waar elke jongere trots op zou zijn. Na twee jaar hard werken en intensieve voorbereiding op de examens kreeg ik in 2011 het recht om career officer, ook wel diplomaat genoemd, te worden bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Na een succesvolle ambtstermijn van twee jaar bij het adjunct-directoraat-generaal voor West-Afrika en Multilaterale Economische Betrekkingen op het ministerie van Buitenlandse Zaken in Ankara kreeg ik mijn eerste buitenlandse opdracht in Ghana. Ik begon mijn functie als derde secretaris op de Turkse ambassade in Accra in 2013 en heb deze rol twee jaar vervuld. In 2015 werd ik benoemd op de Turkse ambassade in Letland. Tot 15 juli 2016 was ik plaatsvervangend consul op de ambassade in Riga.

De datum van 15 juli 2016 was een keerpunt voor zowel mijn persoonlijke als professionele leven, net als voor vele anderen in Turkije. Als gevolg van de politieke staatsgreep, waarvan het Erdoğan-regime ten onrechte beweerde dat het een militaire staatsgreep tegen het regime was, maar die op geen enkele manier verband hield met een staatsgreep, werden van de ene op de andere dag ruim 150.000 mensen uit overheidsdienst ontslagen. Ik was een van de slachtoffers van deze zuivering. Eerst kreeg ik te horen dat ik vanuit mijn overzeese positie was overgeplaatst naar de centrale organisatie. Vervolgens werd ik met onbetaald verlof gestuurd.

Op 1 september 2016 werd ik met wetsbesluit nr. 672, dat de grootste zuivering van overheidspersoneel inluidde, ontslagen. Ik moest mijn gezin onderhouden, maar omdat mijn naam en persoonlijke gegevens bij de SGK (Sociale Zekerheidsinstelling) werden geregistreerd als 'ontslagen uit openbare dienst', was het onmogelijk om een baan te vinden. Mijn ex-vrouw, die lerares was op een basisschool, slaagde erin een baan te vinden op een privéschool in Ankara. Ik probeerde bij te dragen aan het gezinsbudget door privélessen Engels te geven aan het kind van een vriend. In de ochtend van 20 december 2016 kwam de politie naar ons huis en nam mij vast. De reden voor mijn arrestatie was absurd en verzonnen: lidmaatschap van een zogenaamde gewapende terroristische organisatie die probeerde de staat en de grondwettelijke orde omver te werpen. Het was onvoorstelbaar om iemand als mij, die nog nooit in zijn leven een wapen had vastgehouden, geen strafblad had en door inlichtingenrapporten geschikt was bevonden voor openbare dienst voordat hij diplomaat werd, van een dergelijke beschuldiging te beschuldigen. De politieke rechtbanken veroordeelden mij tot 8 jaar op basis van ongegronde beschuldigingen. Van 2016 tot 2022 zat ik gevangen in de gevangenissen van Konya, Yalvaç en Afyonkarahisar. Mijn carrière en vrijheid, waar ik jarenlang hard voor had gewerkt, werden mij met geweld afgenomen door een verzonnen staatsgreepscenario. Dezelfde staat die ik trots en eervol in het buitenland had vertegenwoordigd, bestempelde mij een paar jaar later als een ‘gewapende terrorist’. Ze brachten het trauma van het etiket ‘terrorist’ over op mijn gezin, familie en goede vrienden. Mijn ex-vrouw had moeite om zich staande te houden in het leven met ons toen driejarige kind, terwijl ze een psychologisch trauma en pijn doormaakte. Terwijl ze het moeilijk had om de vrouw te zijn van iemand die bestempeld werd als lid van een ‘terroristische organisatie’, kostte het haar ook moeite om voor het huishouden te zorgen vanwege de financiële problemen. Hoewel het een wettelijk recht is om onder toezicht vrijgelaten te worden, probeerde de gevangenisleiding mij dit recht onrechtmatig te ontzeggen. Maar na mijn beroep accepteerde het hooggerechtshof mijn verzoek en kreeg ik na zes jaar mijn vrijheid terug.

Maar mijn ex-vrouw, die emotioneel en financieel uitgeput was en zo lang alleen was geweest, vertelde me dat ze ons gezinsleven niet langer kon voortzetten. We zijn tijdens de eerste rechtszitting in der minne gescheiden en zo verloor ik ook mijn gezin.

De periode na de gevangenis betekende voor mij het begin van een pijnlijk hoofdstuk. Ik probeerde te werken in een paar banen waar ik niet verzekerd was. De zware depressie als gevolg van mijn moeilijke gevangeniservaring, mijn scheiding onmiddellijk na mijn vrijlating, financiële zorgen, het risico om opnieuw te worden gearresteerd in een onwettig land en de sociale druk dreven mij tot een hopeloos dilemma. Ik heb verschillende keren psychologische hulp gezocht. In Turkije, waar op bijna elk gebied onrecht heerst, vrijheid afwezig is en politieke en sociale druk voelbaar is in elk aspect van het leven, was elk moment van leven pijnlijk voor mij geworden. Ik stond op een tweesprong: ofwel in Turkije blijven, een vegetatief leven leiden en niets doen, ofwel de moeilijke weg kiezen om asiel aan te vragen in een land waar ik vrij kon leven. Ik heb voor het laatste gekozen en vandaag ben ik in Nederland.